3.O nogach Evans, Felixsie i kłopotach.

  -Lily, obudź się. Zaraz lekcje - powiedziała Dorcas. Ruda jedynie mruknęła coś nie zrozumiałego i zakryła się szczelniej kołdrą. 

Czarna, postawiła więc na nieco radykalniejsze środki i poszła po Rogacza.

-EVANS! WSTAWAJ! - krzyknęła jej do ucha, ale i to nie poskutkowało. James stał oparty o kolumny łóżka Evans i przyglądał się tej sytuacji z rozbawieniem.

-Liluś.. Potter tu jest - mruknęła jej słodko do ucha.

Poskutkowało. Lily jak burza wyskoczyła z łóżka, a jej oczom ukazał się sam Rogacz. Stał i patrzył na nią ognistym spojrzeniem, a ona zdała sobie sprawę z tego, że jest ubrana jedynie krótki top i bieliznę. Ruda oblała się szkarłatnym rumieńcem i weszła do łazienki. Chłopak patrzył jeszcze na drzwi za, którymi dopiero co zniknęła Lily.

- Dziękuje za pomoc James, ale już możesz iść - oznajmiła mu Meadowes, na co chłopak tępo kiwnął głową w jej stronę i wyszedł z dormitorium dziewczyn. Zapomniał jednak rzucić odpowiedniego zaklęcia na schody i zamieniły się one w ślizgawkę. Obecni w PW (Pokoju Wspólnym) ryknęli śmiechem, widząc Rogacza.

  Huncwoci szli właśnie na śniadanie do WS (Wielka Sala). Syriusz zastanawiał się co Meadowes chciała od Rogacza. Jedna z najpiękniejszych dziewczyn w szkole. Co więcej nie była ona tą pustą lalą, tylko inteligentną dziewczyną. Lubiła quidditcha i umiała świetnie grać! Czarna, zawsze podobała się Łapie. Starał się do niej zagadać nie jeden raz, ale nigdy mu to nie wychodziło. To było dla niego naprawdę dziwne, bo z innymi dziewczynami szło mu to całkiem nieźle.

  -James, co ty taki nieobecny? – spytał Remus, patrząc na Jamesa spod swojej owsianki.

-mmm? – mruknął Rogacz, patrząc na Rudą, która konsumowała kanapkę.

-Pytam się: Czemu. Jesteś. Taki. Nieobecny. – powtórzył wolno Lunatyk.

-mhmm – otrzymał w odpowiedzi. Peter i Syriusz zaśmiali się głośno.

-Daj spokój Lunio. Nasz Rogaś po prostu jest zajęty obserwowaniem naszej Lilki. – powiedział Łapa. – Hej, James! Zaraz się obślinisz. – zachichotał i poklepał przyjaciela po plecach.

-Syriusz, czy ty widziałeś nogi Evans? – zapytał nagle Potter, przygryzając paznokcia.

- Tak, jasne James, co chwila zaglądam jej pod szatę i je podziwiam. – zironizował.

- Uwierz mi stary, jest co podziwiać. – westchnął Rogacz, po czym wstali i całą paczką udali się na zajęcia.

  Pierwsze były Eliksiry ze ślizgonami. Te zajęcia prowadził Slughorn. Był opiekunem domu węża. Cały czas mówił Evans, jak bardzo chciałby ją mieć w swoim domu. Ruda uważała go za dość specyficznego człowieka. Lubił on faworyzować uczniów. Wśród gryfonów z siódmego roku wybrał sobie: Lily – za niezwykły talent do eliksirów, Ann – za to, że jej ciocia była ceniona w ministerstwie magii, Jamesa – za to, że był synem znanego aurora i uzdolnionym uczniem, oraz Syriusza- za to, że był tak samo zdolny jak James i po prostu… był Blackiem.

  Ród Blacków od pokoleń był uważany za bardzo szlachetny, ale Syriusz nienawidził swojego nazwiska. Większość swojej rodziny też nienawidził. Blackowie, to jeden z „najczystszych” rodów. Łapa był jedynym gryfonem w rodzinie (reszta to sami ślizgoni). Nie obchodziło go to czy ktoś był półkrwi czarodziejem, mugolakiem, czy mugolem. Rodzina jednak, uważała go za „zdrajcę własnej krwi", dlatego Łapa w wakacje, przed piątą klasą uciekł z domu i zamieszkał u Potterów.

  - Witajcie! – przywitał się profesor - Dziś zajmiemy się ważeniem wywaru żywej śmierci. Ktoś, coś o nim słyszał? – kilka rąk wystrzeliło w górę – Lily, proszę.

- Jest to silny środek usypiający, powoduje omdlenia, które dla niedoświadczonego czarodzieja mogą wyglądać jak śmierć. Powoduje ją tylko w wypadku skrajnego przedawkowania.- wyrecytowała Evans.

- Dziękuje. 5 punktów dla Gryffindoru. A kto powie mi co to jest eliksir Felix Felicis? – tym razem w górze wisiało o wiele więcej rąk – James. – wybrał.

- No więc… Felix Felicis to inaczej płynne szczęście. Osoba, która go wypije przez pewien czas ma szczęście, jest pewna siebie i wszystko się jej udaje. Eliksir ten jest niezwykle trudny do uwarzenia . Mały błąd może nas wiele kosztować – tu mrugnął porozumiewawczo do huncwotów.

-Świetnie! 5 punktów dla Gryffindoru! Cudownie mieć takich uczniów w klasie. Jak już wielokrotnie mówiłem, dobrze by było was mieć w Slytherinie! – uśmiechnął się Ślimak.

-W życiu! Wszystko tylko nie te ohydne węże. – szepnął Łapa do Jamesa i przybili sobie piątki pod ławką.

-Ten kto uwarzy najlepiej wywar żywej śmierci, dostanie dziś trochę szczęścia – rzekł profesor i wyjął z kieszeni buteleczkę ze złotą cieczą w środku – Macie czas do końca lekcji. Ingrediencje i sposób zrobienia macie opisane w podręczniku. Powodzenia!

Pod koniec lekcji tak naprawdę tylko dwie osoby walczyły o płynne szczęście. Była to Lily i Severus Snape (którego dziewczyna wprost nienawidziła). Reszta klasy już straciła nadzieje, że cokolwiek im wyjdzie. Peter nawet nie próbował po tym jak dodając zły składnika podpalił sobie kociołek.

-Zobaczmy co tu upichciliście! – zachichotał Slughorn, gdy zbliżał się dzwonek – Panno Meadowes, to co pani ma w kociołku do niczego się nie nadaje.- zacmokał- A u pana, panie Black to zwykła woda – podszedł do Snape’a – No, no Severusie.. jest bardzo dobrze! – pochwalił ucznia –A co my tu mamy? – popatrzał w kociołek Rudej – Lily ten eliksir jest wprost idealny! Mamy zwycięzcę. Gratuluje! 15 punktów dla Gryffindoru i Felix Felicis dla ciebie – wręczył jej flakonik.

  

  -Gratulację Lilka! – powiedziała Ann do rudowłosej. – Widziałaś minę Snape?

-Ta, huncwoci pewnie mieli z niego ubaw. – odpowiedziała.

-Był pewny, że dostanie w te swoje obślizgłe ręce Felixa. Wyobrażacie sobie? Smarkerus natychmiast wręczyłby go ślizgonom na mecz. – oburzyła się Alicja. – Lily jak ty mogłaś się z nim przyjaźnić?

-Przed Hogwartem był to tylko Sev, a teraz zmienił się w Smarka. Po prostu stał się prawdziwym ślizgonem. – tłumaczyła Evans. – Teraz już nie zadaję się ze Szlamami.

-Nie mów tak! – skarciła ją Czarna. – Krew nie ma znaczenia.

-Dla was nie, ale dla takich jak on, krew ma bardzo duże znaczenie. – Ruda uśmiechnęła się smutno.

  Cztery gryfonki z siódmego roku siedziały w swoim dormitorium. Alicja leżała czytając jakieś magiczne pismo o modzie, Anna odrabiała transmutację, a Dorcas i Lily leżały na łóżku patrząc się tępo w sufit.

Nagle w okno zaczęła pukać sowa. Blondynka wstał i wpuściła zwierzątko, po czym odebrała list. Ptak odleciał.

-Ala to do ciebie – oznajmiła Lorens i podała przyjaciółce kopertę. Sprint otworzyła jej zawartość.

-Zabije go.. – szepnęła tak, że dziewczyny ledwo ją słyszały. Wzięła do ręki różdżkę i wybiegła z pokoju z rządzą mordu w oczach, zostawiając list. Dziewczyny natychmiast się do niego dobrały.

-Na gacie Merlina! – powiedziała Dora zakrywając buzie rękoma.                                                   

-Będą kłopoty. – stwierdziła Ruda, po czym wszystkie ruszyły za Alicją.





Hejo, hej! No więc jest i rozdział. Wiem, wiem, wiem zostawiłam w niepewności, ale cóż.. bywa XD Trochę choruje, ale ta choroba jest jakaś niezwykła, bo daje mi solidnego kopa do pisania, a w dodatku mam magiczny przypływ weny :D Dodałam nowe gify na stronie bohaterowie i zachęcam do zajrzenia ;) To na tyle. 
Pozdrawiam, 
Rudzielec.